Grimm Supermarkt

Huub liep op zijn eigen tempo. Meestal sjagerijnig ingehaald door juppies en studenten met weinig tijd voor de wereld om zich heen. In tegenstelling tot veel andere ouderen kon Huub er zich moeilijk aan storen. Hij zag het nut niet om zijn laatste dagen bezig te zijn met kwaad zijn op andere mensen omdat ze niet in het ritme van zijn eigen leven passen. Hij schuifelde op z`n gemak door richting het brood en de groente. Bij het brood waren de maanzaadjes lustig aan het dansen op harde broodjes. Een heuse salsaparty was er gaande! Als hij goed luisterde kon hij de muziek zelfs horen! Jaren geleden zou hij daar helemaal van doordraaien, want maanzaad hoort niet te dansen op het brood! Maar dat gevecht had hij opgegeven na de dood van Annemiek. Daarvoor was zij de enige in zijn leven die hem kon kalmeren in zo`n situatie. Behalve die dag dat de zonnebloemen kwaad werden op hem omdat hij vergeten was ze water te geven. De zonnebloemen wilden maar geen excuus accepteren. Arrogant gilden ze het uit tegen hem! En hij bleef maar water geven en excuses aanbieden. Er was geen kalmeren aan! Zonnebloemen hoorden uberhaupt niet te praten. Laat staan dat ze hem zouden uitschelden! Hij was ten einde raad en wist van gekkigheid niet meer wat te doen! De zonnebloemen gilden en gilden het uit van woede! Hij werd uitgemaakt voor alles wat rot en vuil was. En voordat hij het zelf doorhad, had hij de tuinschaar in zijn handen en begon in het wilde weg te knippen. De stukken zonnebloem vlogen om zijn oren! De zonnebloemen begonnen nog harder te gillen! Maar nu vanwege angst, pure doodsangst! Als speenvarkens gingen ze nu tekeer, terwijl Huub maar bleef knippen en slaan en trekken aan de zonnebloemen. In zijn razernij hoorde hij Annemiek niet achter hem schreeuwen dat hij rustig moest worden. Niets drong tot hem door, behalve het geluid van scharend metaal en gillende zonnebloemen met een gerechtvaardigde doodsangst. Annemiek reikte naar zijn schouders en op dat moment voelde Huub ineens ongewoon veel weerstand tijdens het knippen. Het duurde nog een paar seconden voordat hij doorhad dat Annemiek de oorzaak van de weerstand was. De schaar had haar buik geraakt en Huub wist op dat moment dat hij alles kwijt was. Annemiek was niet alleen de enige in zijn leven die hem kon laten zien wat de werkelijkheid was, wanneer hijzelf dat niet meer zag. Annemiek was zijn werkelijkheid.
Hij werd ontoerekeningsvatbaar verklaard en zat de volgende 25 jaar opgesloten in een TBS kliniek. Maar dat maakte hem geen verschil, hij was zijn wereld verloren omdat de zonnebloemen niet wilden zwijgen.
25 jaar en busladingen medicijnen later werd hij genezen verklaard en vrijgelaten. Huub zou geen gevaar meer vormen voor de samenleving. Maar wat hij de therapeut niet had verteld was dat bloemen praten, aardappels zichzelf schillen en vissen liever over politiek praten dan het weer omdat het weer altijd wel zo’n beetje hetzelfde is in een vissenkom. En maanzaad danst op zijn brood.
“excuseer meneer?!”  Weer een student die zenuwachtig langs hem en zijn winkelwagen probeerde te komen naar de harde bolletjes met dansend maanzaad. Hij deed een stap opzij en greep een halve bruine knip voor zichzelf.
Even verder zag hij een vlinder vliegen. Een prachtige vlinder met helder blauwe vleugels. Hij volgde de vlinder instinctief het gangpad in richting de jam en de hagelslag. Ondertussen liep er een kleine stoet kabouters tussen de kinderkoekjes vandaan, richting het gangpad met de vuilniszakken voor tuinafval en pokon. Om hem heen schoten de vruchtdragende appelbomen zomaar de grond uit en op de grond groeide nieuw kraakvers lentegras. Aan het einde van het gangpad liep een koe de hoek om. De koe had geen zwarte maar paarse vlekken. Om zijn nek hing een grote gouden bel met daarin gestanst het logo van Friese Vlag. Tussen het gras zag hij gele boterbloemetjes de kop opsteken.  Daar landde de vlinder op een potje honing. Het volgende moment smolt de vlinder zomaar ineens de tekening in op het potje. En precies op dat moment voelde Huub een ijskoude rilling door zijn lijf gaan. Hij keek op van het potje honing en zag alleen nog maar een kale koude gang met melkproducten en smeersels voor op het brood. Toen hij terugkeek naar het potje honing zag hij een tekening met bloemen en helderblauwe vlinders, maar de bloemen bewogen niet in de wind en de vlinders vlogen niet op. Huub nam een diepe zucht en wilde doorlopen, maar zijn benen voelden zwaarder dan normaal. Hij nam nog een teug lucht en dwong zichzelf een stap te zetten. Eindelijk deed zijn been weer wat hij wilde. Hij pakte een potje van de honing met de blauwe vlinders van het schap, zette het potje in zijn wagen en schuifelde verder naar de afdeling met wasmiddelen. Ondertussen zag hij hier en daar nog een stengel in de soep roeren en raakte lichtelijk geirriteerd van een bord dat een weekspecial in de aanbieding had voor hem. Het bord hield niet op met schreeuwen. Zo hard dat hij niets anders meer kon verstaan dan: ” Deze week in de aanbieding! Verse worst van twee euro per tweehonderd gram voor slechts een euro per tweehonderd gram!”
Eindelijk aangekomen bij de wasmiddelen viel hem gelijk een wasverzachter op met daarop een afbeelding van een zonnebloem. Maar niets bewoog, niets groeide zoals normaal nu zou gebeuren. Hij pakte de fles van het schap, draaide langzaam de dop er vanaf en rook eraan. Twee ijskoude handen grepen hem ineens van achter bij de schouders en hij voelde die kou door zijn hele lichaam schieten. Hij moest hoesten en het volgende moment hoorde hij iemand verschrikt naast hem schreeuwen om hulp. Daarop voelde hij een warme vloeistof over zijn kin druipen en hij wist dat het niet goed zat.  De vrouw naast hem was Annemiek. Ze pakte hem bij de hand. “Ga je mee, Huub? Het is voorbij. Alles komt goed nu.”